ประการแรกคือแนวคิดของมาตรฐาน การเก็บชาใด ๆ จะต้องขึ้นอยู่กับชาบางประเภทหรือตามความต้องการของคุณภาพที่แน่นอน ประเภทและคุณภาพของชาที่แตกต่างกันมีข้อกำหนดที่แตกต่างกันสำหรับมาตรฐานของใบสด แม้กระทั่งข้อกำหนดที่เข้มงวด
เช่น การแปรรูปชาหลงจิ่ง ชาหลงจิ่งเป็นชาชนิดแบน ใบต้องเป็นรูปไข่ และปลายใบทู่
อีกตัวอย่างหนึ่ง เข็มเงินและเข็มสนใช้สำหรับชงชารูปเข็ม ต้องใช้ปลายใบแหลมหรือปลายแหลม เพื่อที่ว่าหลังจากห่อใบตูมแล้ว "รูปเข็ม" ของก้านชาที่ลูบแล้วจะคมและแหลม และรูปทรงสวยงามมาก
ดังนั้นชาประเภทต่างๆ จึงมีข้อกำหนดมาตรฐานของตนเอง ชาหน่อมีข้อกำหนดสำหรับชาตา ใบมีข้อกำหนดสำหรับชาใบ ชาปริมาณมากมีข้อกำหนดสำหรับชาจำนวนมาก และชาข้างมีข้อกำหนดสำหรับชาข้าง เราต้องการให้บริการมาตรฐานนี้

ประการที่สอง มีความจำเป็นต้องจัดการกับความสัมพันธ์ระหว่าง tea harvesting และการเก็บรักษา การเก็บเกี่ยวและการจัดการ และการเก็บเกี่ยวและการพัฒนาระหว่างกระบวนการหยิบ สิ่งสำคัญคือต้องเตือนเพื่อน ๆ ให้ใส่ใจกับการใช้ความรู้เดียว: เกล็ด ใบปลา และใบจริง
โดยปกติจะมีเกล็ด 2-4 เกล็ด นั่นคือ มีเกล็ด 2-4 เกล็ดที่ด้านล่างของแต่ละกิ่ง ลำต้นและใบได้รับการพัฒนาจากไพรมอร์เดียมใบตูม และไพรมอร์เดียมใบเกิดที่ซอกใบทั้งสองด้าน กล่าวอีกนัยหนึ่ง ที่เกล็ดมีความเข้มข้นมากที่สุด ตาของใบจะกระจายอย่างหนาแน่นที่สุด
หากมีการเก็บเกี่ยวใบปลา กิ่ง 2 ถึง 4 กิ่งสามารถหาได้ในปล้องที่สั้นมาก ด้วยการเพิ่มกิ่งของตาด้านข้างของใบปลา มันอาจเติบโต 5 กิ่งใหม่ ซึ่งจะเก็บเกี่ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ.
หลังจากถอนกิ่งและแตกกิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ การจัดการสวนชาก็ต้องตามให้ทันเพราะต้องการสารอาหารมากขึ้น เราบอกว่าใบภายใน 30 วันเป็นใบบริโภคและการจัดการควรมีความเข้มแข็ง